In mei kreeg ik de kans om te schrijven over mijn bordspellen top 3 voor Jim Cohen van What Board Game. Jim heeft mijn stuk op zijn site gepubliceerd, en wat je hieronder leest is wat je nog steeds kunt vinden op What Board Game.
Bordspellen top 3
Voor iemand die altijd beweert slecht te zijn in het maken van een top-watdanook, is het een beetje raar om vrijwillig een top 3 te maken, maar het punt is: ik had net een nieuw spel binnen en het was zo fantastisch dat het top 3-materiaal moest zijn. Dus dat was er al één, en omdat ik geen top 3 met één (nogal fantastisch) mechanisme wilde, maakte ik in plaats daarvan een top 3 van mijn favoriete mechanismen, want als ik echt alleen maar mijn top 3 zou mogen spelen, zou ik dan willen dat ze allemaal hetzelfde mechanisme hebben? (Spoiler alert: ze delen uiteindelijk een mechanisme.) Nummer 3: flip & fill Hadrian's Wall Het enige mechanisme waardoor ik een spel koop zonder ook maar een blik op de Boardgamegeek-pagina te werpen, is paper-and-pencil: alles met dobbelen en schrijven en kaarten trekken en vakjes vullen. Dus toen ik erachter kwam dat het nieuwste Garphill-spel een flip & fill zou worden, kon ik het niet laten. En toen ik zag dat ontwerper Bobby Hill zowel naar Fleet the Dice Game had gekeken (twee vellen dobbel- en schrijfgeweld) als naar Imperial Settlers Roll & Write (die een roll & write combineert met worker placement op weer twee vellen met fantastische keuzes), was ik verkocht, want dat zijn twee absolute favorieten.
En Hadrian's Wall stelde niet teleur, want dit is een geweldige tableau-builder (je keuzes worden beter naarmate het spel vordert), een worker placement (je moet specifieke werkers of meeples gebruiken om de gewenste acties te krijgen) en een flip & fill, en daarom hou ik hiervan. Je maakt geweldige kettingreacties, vooral later in het spel, wanneer je een burger naar de tuinen stuurt in ruil voor wat vroomheid hier, wat handelsgoederen daar en voor je het weet krijg je een broodnodige dienaar en een bouwer als bonus! Het is aan de zwaardere kant wat betreft flip & fills, zie ook mijn recensie, maar ik geniet van elke minuut. Een fiks denkspel dat supersnel op te zetten is. Nummer 2: tableau builder It's a Wonderful World Het volgende spel was geen liefde op het eerste gezicht. Ik had dit in mijn lokale spellenwinkel gezien, de componenten bekeken, recensies op YouTube bekeken en talloze accounts op Instagram gezien die hiervan hielden, maar ik aarzelde. Ik vond het artwork niet per se mooi - het leek nogal agressief -, het dystopische thema deed het niet voor mij en bovendien weet je nooit wanneer er een zombie opduikt in een dystopische wereld. Ik heb echt een hekel aan zombies. Nadat mijn spellenwinkel-vrienden me hadden verzekerd dat de solomodus geweldig was, er geen zombies te zien waren en het in ongeveer een halfuur zou spelen, besloot ik het te proberen. 36 spelletjes later ben ik nog steeds verslaafd. In It's a Wonderful World krijg je kaarten die je kunt recyclen voor één grondstof, of bouwen met de grondstoffen die je krijgt door het recyclen en tijdens de productiefase. Eenmaal gebouwd, krijg je met een kaart meer grondstoffen, eindbonussen of beide. Dat betekent dat je langzaam je motor opbouwt door tijdens de productie steeds meer grondstoffen te claimen om die fantastische maar moeilijk te bouwen kaarten te plaatsen, om je nog meer grondstoffen te krijgen zodat je je … Je snapt waar ik heen wil, en mocht je het nog niet snappen, lees dan mijn recensie. De enorme stapel kaarten en de soloscenario's zorgen ervoor dat je dit keer op keer wilt spelen.
Nummer 1: worker-placement Raiders of Scythia Nee, dit was ook geen liefde op het eerste gezicht. Ik heb een digitale bewerking van Scythia's oudere broer, Rovers van de Noordzee, die ik speel op Steam. Hield van het artwork, hield van de kaarten met dubbele functie (kies: rekruteren en een permanent voordeel krijgen of spelen en een voordeel of actie één keer krijgen), hield van het mechanisme dat je een werker plaatst om een actie te krijgen, en dan een andere werker oppakt om ook die actie te krijgen. Terwijl ik Rovers van de Noordzee aan het spelen was, wilde ik steeds liever een fysiek exemplaar, maar ik wilde mijn geld niet uitgeven aan exact hetzelfde spel dat ik al aan het spelen was, vooral als dat betekende dat ik ongeveer 80 euro moest uitgeven om Rovers solo te kunnen spelen. Dus kocht ik Raiders of Scythia, en sindsdien heb ik Rovers niet meer gespeeld. Dit spel is zo goed gedaan op zoveel niveaus. In vergelijking met Rovers van de Noordzee wordt duidelijk dat als je de ene bezit, je de andere niet nodig hebt, maar het maakt ook duidelijk dat Raiders of Scythia een completer én inclusiever spel is. Scythia heeft geen uitbreidingen nodig; herspeelbaarheid is hoog dankzij asymmetrische spelerskrachten, een dik crewdeck, blind trekken tijdens de voorbereiding en vier moeilijkheidsgradaties voor het solospel. En waar in (de digitale editie van) Rovers van de Noordzee vrouwen goed waren voor het verzamelen van extra proviand of misschien zilver, waren ze nauwelijks in staat om een succesvolle bemanning te vormen. In Raiders of Scythia kan ik een team samenstellen dat uitsluitend uit vrouwen bestaat, en daarmee de sterkste solotegenstander verslaan. Voor mij is dit belangrijk, maar voor lezers die dit geen toegevoegde waarde vinden, wil ik dit gewoon zeggen: het is een workerplacement-spel met verschillende soorten werkers waardoor je het hele spel op scherp staat. Het is een tableau-builder waarmee je je crew kunt uitbreiden met adelaars en paarden, waardoor je extra vaardigheden of permanente acties kunt krijgen. Je werpt prachtige dobbelstenen als je plaatsen gaat plunderen, en als je me nog niet gelooft, lees dan mijn recensie maar. Het is een spel dat altijd een plek in mijn collectie zal hebben, en het eerste spel dat ik echt wil upgraden. Niet omdat het er niet al prachtig uitziet, maar omdat dit spel precies is waarom ik verliefd ben geworden op het solospelen van bordspellen: het zet me aan het denken en kalmeert me tegelijkertijd. En dat is het beste gevoel ter wereld.